Przejdź do głównej treści

Widok zawartości stron Widok zawartości stron

Pomiń baner

Widok zawartości stron Widok zawartości stron

Between the splendid and difficult heritage - Heritage of Polish-Lithuanian Commonwealth

Dziedzictwo Pierwszej Rzeczypospolitej

PI: Katarzyna Kuras

Grupa badawcza „Dziedzictwo I Rzeczypospolitej” w ramach Critical Heritage Studies Hub koncentruje się na badaniu historii państwa polsko-litewskiego w XVI–XVIII wieku pod kątem jego specyfiki politycznej, kulturowej i społecznej oraz mechanizmów funkcjonowania. Interesują nas przede wszystkim przemiany w zakresie różnorodności i spójności dawnej Rzeczypospolitej ze szczególnym uwzględnieniem sposobów koegzystencji w niej różnych stanów, religii i kultur, osiągania kompromisów lub rozwiązywania konfliktów. Działania członków grupy koncentrują się wokół różnych poziomów komunikacji, zarówno tych realizowanych w makro-, jak i w mikroskali. Grupa realizuje następujące cele:

  • Badania nad dziedzictwem I Rzeczypospolitej prowadzone z perspektywy państwa złożonego (composite state), w którym różne grupy, w tym polityczne, społeczne, religijne i etniczne, zmuszone były do stałego negocjowania w celu utrzymania i podkreślenia swej pozycji bądź poszerzenia wpływów.
  • Integracja badaczy reprezentujących polskie i zagraniczne ośrodki naukowe zajmujących się historią dawnej Rzeczypospolitej, polegająca na stworzenie platformy do wymiany doświadczeń, prezentowania dotychczasowych badań i zainicjowanie dialogu na temat funkcjonowania państwa polsko-litewskiego w kontekście debaty na temat jego wewnętrznej spójności (ang. cohesion) i różnorodności (Research2Research).
  • Przygotowanie zbioru studiów na temat funkcjonowania I Rzeczypospolitej, w którym szczególna uwaga jest skoncentrowana na różnorodnych aspektach modelu deliberacyjnego oraz mechanizmach tworzenia spójności przez komunikację w warunkach państwa złożonego z uwzględnieniem wspólnej pamięci i praktyk społecznych, dziedzictwa oraz tożsamości regionów i ciał korporacyjnych (ziemie, miasta, miasteczka, wsie, gminy wyznaniowe) wchodzących w skład Rzeczypospolitej polsko-litewskiej, historii instytucji oraz praktyk kulturowych w zakresie komunikacji, edukacji, medycyny, a także interakcji i dezintegracji wspólnot religijnych.
  • Próba zaangażowania szerszej publiczności pozaakademickiej w kwestię istnienia dziedzictwa I Rzeczypospolitej oraz wynikających z tego wyzwań (Research2Society).

Sieć badawcza „Dziedzictwo I Rzeczypospolitej” złożona jest z zespołu kilkunastu ekspertów reprezentujących różne ośrodki naukowe, którzy zajmują się historią państwa polsko-litewskiego w XVI–XVIII w. Celem zespołu jest wypracowanie innowacyjnego katalogu zagadnień pozwalających na charakterystykę polsko-litewskiej Rzeczypospolitej XVI–XVIII w. w dynamicznych kontekstach tworzenia spójności oraz negocjowania konfliktów i sporów na arenie politycznej, społecznej oraz kulturowej.

Głównym osiągnięciem zespołu jest przygotowanie wieloautorskiej monografii, której zadaniem jest przede wszystkim wzbudzenie refleksji na temat praktycznego działania państwa polsko-litewskiego, a zwłaszcza próba określenia roli praktyk kulturowych angażujących dziedzictwo – w znaczeniu biernym (tj. jako spuścizna przeszłości) i czynnym (dziedzictwo jako interpretowany w określonych celach wybór tej spuścizny) – do kreowania spójności społecznej i politycznej tej wielokulturowej struktury społeczno-politycznej. Monografia została przygotowana w języku angielskim i jest dedykowana dla szerokiego grona odbiorców w kraju i zagranicą.

Kontakt: katarzyna.kuras@uj.edu.pl

Widok zawartości stron Widok zawartości stron

Wydarzenia grupy

Zadaniem grupy badawczej jest refleksja o zjawisku dziedzictwa w I Rzeczypospolitej oraz integracja badaczy polskich i zagranicznych wokół tego tematu [4 x I po raz pierwszy: internacjonalizacja]. Przyświeca nam szeroka definicja dziedzictwa, które może być określane zarówno jako bagaż przeszłości, jak i skarbiec przeszłości w teraźniejszości – w obu przypadkach zawierający w sobie elementy dziedzictwa trudnego, kłopotliwego, bądź przeciwnie, chwalebnego. Celem grupy jest przygotowanie publikacji adresowanych do szerokiego grona odbiorców [4 x I po raz drugi: integracja], opracowanych z użyciem narzędzi różnych dyscyplin badawczych [4 x I po raz trzeci: interdyscyplinarność]. W tym celu chcemy użyć kombinacji dwóch różnych pojęć dziedzictwa, co jest zabiegiem dotychczas nie stosowanym w studiach nad dziejami I Rzeczpospolitej [4 x I po raz czwarty: innowacyjność].

 

Refleksja o dziedzictwie w I Rzeczypospolitej

W świecie przednowoczesnym w ogóle, a w I Rzeczypospolitej w szczególności, dziedzictwo przeszłości było wszechobecne, przy czym obecność ta przyjmowała dwie główne formy. Z jednej strony, mieszkańcy Rzeczypospolitej musieli sobie radzić ze zróżnicowanymi regionalnie, historycznie i ideowo tradycjami wniesionymi do tego złożonego organizmu (dziedzictwo immanentne), z drugiej zaś stale oswajać bagaż przeszłości poprzez odpowiednie narracje, zapożyczenia i selekcję wątków (dziedzictwo emergentne). Stała przemiana dziedzictwa immanentnego w emergentne warunkowała łączność teraźniejszości z przeszłością i otwierała perspektywę przyszłości.

Proces ten wręcz zapewniał trwanie złożonej struktury Rzeczypospolitej, którą, przy niedorozwoju struktur zmilitaryzowanego i zbiurokratyzowanego państwa, spajały głównie reinkarnujące i transformujące stale republikańskie idee i praktyki. W realiach I Rzeczypospolitej widać to doskonale np. na poziomie dyskursu politycznego, w którym kreatywność twórców narracji o przeszłości te same jej elementy mogła osadzić w kontekście rozbieżnych wizji, np. regalistycznych lub republikańskich. Podobna ambiwalencja odnosić się mogła do dowolnych elementów przeszłości: rewolta kozacka dla jednych była buntem przeciw legalnej władzy, a dla innych wystąpieniem w obronie prawosławnej wiary, liberum veto dla jednych było źrenicą wolności, dla innych wymagającą zmian wadą sposobu sejmowania.

 

Szanse i wyzwania, wczoraj i dziś

Zwycięskie idee, opowieści i wzorce postępowania mogły albo uskrzydlać kolejne pokolenia, albo okazywać się ciężarem utrudniającym konieczne zmiany, bądź też wyzwaniami, z którymi trzeba było się zmierzyć, chcąc stawić czoła nowym zadaniom. Ich żywot nie skończył się wraz z rozbiorami, nas jednak mniej interesują te późne reminiscencje, lecz raczej to, jak z własnym dziedzictwem radzono sobie w istniejącej jeszcze Rzeczypospolitej: jak bardzo utarte tradycje narracyjne i performatywne ciążyły nad bieżącymi wydarzeniami, jakimi sposobami próbowano ten ciężar bądź chwałę dziedzictwa wykorzystać na użytek bieżących celów i działań. Chcemy, by doświadczanie przeszłości stało się tym samym udziałem teraźniejszości, ułatwiając wyobrażanie i modelowanie przyszłości.